Κουβεντα .....να γινεται

«Εμένα θα μου επιτρέψετε τώρα...» «Εμένα θα μου επιτρέψετε τώρα…» θα πει κάποια στιγμή λίγο πριν από τα μεσάνυχτα ο Ανδρέας Παπανδρέου. Χυτήρης και Αθανασάκης σηκώθηκαν να φύγουν και αυτοί για τα σπίτια τους. «Να φεύγουμε και εμείς, πρόεδρε, είναι αργά». «Οχι, όχι, εσείς να κάτσετε. Εγώ πάω να ξαπλώσω» θα απαντήσει, αρχίζοντας, όπως έκανε πάντα, να χαιρετάει έναν έναν τους παριστάμενους διά χειραψίας. Οταν έφθασε στην πόρτα για να φύγει, ξαναγύρισε προς την παρέα και κούνησε το χέρι… παπανδρεϊκά.  Ηταν το δικό του αντίο. Είκοσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια από εκείνο το κυριακάτικο πρωινό που σφράγισε μια εποχή για την παράταξη της κεντροαριστεράς.   Ο δικό μας Ανδρέας θα μπορούσε να πει κανείς πως αδιαφόρησε για την ιστορία. Δεν θέλησε να την γράψει αυτός , αρεσκόταν στο ρίσκο και δεινός τακτικιστής που μπορούσε να ανατρέπει κάθε προγνωστικό, όταν τα πράγματα οδηγούνταν σε αδιέξοδο. Συνειδητά επέλεξε να χαράξει δρόμους και επιλογές , ένα project πολιτικής στρατηγικής και σχε